قلم اسیر

می گوید و می رقصد قلم

نباید قلم ازدست کسی افتادن

ای قلم از آزادی ننویس

خود اسیر سر انگشتانی

شاید که کمی فرامُش کاری

آنچه گویی ، ننمایی

ظاهرت پیداست بسی ریا داری

آنچه گویی ننمایی

آن یکی شاعری بود در ترس شعار

آن یکی عاشقی بود در فکر وصال

آن دنیای سهراب کو؟

آن کوکو ، آن سیب سرخ زندگی

آن ریحان و فهش خام کودکی

خسته ام خسته

دارم جان میدهم شاید

جان به آسمان می دهم شاید

در پنجره ی جانم خدا پیداست

در اطراف من

قحطی خداست شاید

خدایم را به جهان میدهم شاید

اولین ورودی خوب جهنم شده ام شاید

آه...!

در آتش نادانی خود سوختم

سوختم ...