کوی عشق .. بهترین شعر در توصیف مکتب عشاق..

اثر کوی عشق از رضی الدین آرتیمانی شاعر و عارف زمان صفویه 

کوی عشق         
در خرابات مجانین کن گذر          تا ببینی رسم و آئین دگر
عادت اینجا ترک رسم و عادت است          رسم، اینجا ترک جان و ترک سر
کوی عشق است این و در وی صد بلا      راه عشق است این و در وی صد خطر
حضرت عشق است اینجا باش باش          سر مده اینجا عنان آهسته‌تر 

اندر ادامه آمد به تفضیل   تو ای خواهان آن برو در شرح تفضیل

کوی عشق         
در خرابات مجانین کن گذر          تا ببینی رسم و آئین دگر
عادت اینجا ترک رسم و عادت است          رسم، اینجا ترک جان و ترک سر
کوی عشق است این و در وی صد بلا      راه عشق است این و در وی صد خطر
حضرت عشق است اینجا باش باش          سر مده اینجا عنان آهسته‌تر
آسمان اینجا ببوسد آستان          جبرئیل اینجٰا بریزد بال و پر
زهرهٔ شیران شود اینجا به آب          پا منه اینجا نداری تاب اگر
جان دهند اینجٰا برای درد دل          سر نهند اینجا برای دردسر
الامان اینجا کنند از الامان          الحذر اینجا کنند از الحذر
عقل ازین سودا نهاده سر به کوه          کوه از این غوغا شده زیر و زبر
کوشش و خواهش در اینجا لنگ و کور          بینش و دانش در آنجا کور و کر
سر نمی‌دارد خبر اینجا ز پا          پا نمیدارد خبر اینجٰا ز سر
کس نزد اینجٰا دم از چون و چرا          کس نگفت اینجا حدیث خیر و شر
هیچکار اینجا نیٰامد مال و جاه          هیچ بار اینجٰا ندارد زور و زر
جان نبرده هر کس اینجا برده جان          سر نبرده هر کس اینجا برده سر
دیده بر دوز از خود و او را ببین          خود مبین اندر میٰان او را نگر
خود بسوز و هر چه میخواهی بساز          خود بباز و هر چه میخواهی ببر
در کلاه فقر میباید سه ترک          ترک دین و ترک دنیا ترک سر
کس ز کس اینجا نمیدارد نشان          کس ز کس اینجا نمی‌پرسد خبر
بوالعجب طوریست طور عاشقان          جمله با هم دوست‌تر از یکدگر
در فراق یکدگر اشکند و آه          در مذاق یکدگر شیر و شکر
جز فتوت نیست اینجا میزبان          جز محبت نیست اینجا ما حضر
گه جگر بر خوانشان از خون دل          در ربوده همچو گرگ از یکدگر
در هلاک افتاده از بهر هلاک          کرده خون خود بیگدیگر هدر
جای در زندان و دایم در سرور          پای در دامان  و دایم در سفر
جنت و طوبی از ایشان سرفراز          دنیی و عقبی از ایشان مفتخر
نشنود در بزم سرمستان کسی          جز حدیث عاشقی چیز دگر
شور شوقم در خروش آورده است          می‌کند طبعم عزلخوانی دگر
ای بسی نازک‌تر از گلبرگ تر          در نگاهت عٰالمی زیر و زبر
ای به قد سرو و به رخ خورشید و ماه          وی به دل از سنگ سندان سخت‌تر
واله گفتار تو پیر و جوان          مست از دیدار تو دیوار و در
سر خوش و شیرین شمایل شوخ و شنگ          سرکش و زیبا و رعنا، شاخ زر
سرو بالا، چشم شهلا، دلربا          کج کله، کاکل پریشان، عشوه‌گر
تلخ گو و ترش ابرو تند خو          سخت بازو، سنگدل، بیدادگر
در دل او جای کردم عاقبت          مهربانی میکند در سنگ اثر